Melding Kindermishandeling

Kindermishandeling, het woord alleen al zorgt voor een zeer onprettig gevoel in mijn buik. Kun je nagaan hoe het voelt wanneer je er onterecht van beschuldigd wordt. Ons overkwam het. 

To blog or not to blog?
Na lang twijfelen of ik hier wel of niet over zou bloggen besloot ik vandaag om dit toch te doen. Het houdt ons namelijk bezig en zorgde ervoor dat we een tijdje aan weinig anders konden denken. Vandaar ook dat het hier zo stilletjes is geweest. Het heet tegenwoordig overigens een 'zorgmelding' en geen 'anonieme melding kindermishandeling' (AMK) meer. Maar hoe je het ook noemt het gevoel erbij blijft gewoon hetzelfde natuurlijk. Ik zal vertellen hoe het allemaal begon.

Wat is passend onderwijs?
Op een dag ontvingen wij, van een niet nader te noemen persoon, geheel onverwachts een brief dat er een zorgmelding was gedaan. Plotseling maakte men zich na vier jaar zorgen over het recht van onze zoon op (passend) onderwijs. Terwijl politici inmiddels druk bezig zijn thuisonderwijs tot een erkende vorm van onderwijs te maken werden bij ons ineens vraagtekens gezet. Wat vreemd is want als het zo door gaat zal thuisonderwijs (onder bepaalde voorwaarden) straks gewoon toegestaan zijn. Bovendien zijn wij altijd erg open over onze keuze voor thuisonderwijs. Zowel privé als in verschillende media. De melding lijkt vooral gedaan te zijn omdat we resultaten van een onderzoek niet zouden willen delen. Waar dat uit blijkt is ons niet bekend, want wij hebben nergens gesteld dat we hiertoe niet bereid zouden zijn.

We zijn al veroordeeld
Wel zijn we erg druk geweest met diverse rechtszaken, ten tijde van de brief drie in totaal, het geven van thuisonderwijs, ons werk, vrijwilligerswerk, huishouden en sociale leven. Juridisch gezien zijn de onderzoeksresultaten voor dit schooljaar ook totaal niet meer relevant, dus ik voelde geen spoed. Het leek me meer iets voor volgend schooljaar aangezien het nu niet langer bruikbaar is. We zijn immers al veroordeeld dit voor schooljaar en hebben een straf opgelegd gekregen. Er is mij ook niet meer gevraagd waar toch die onderzoeksresultaten bleven en ook niet of we ze wilden toelichten tijdens een gesprek.

Een zorgmelding aan je broek
Maar goed, je hebt dan blijkbaar wel direct een zorgmelding aan je broek hangen. Wat niet alleen heel erg naar is maar ook nog eens heel vreemd. Want de melder heeft alle gelegenheid om contact met ons op te nemen. Daarnaast hebben wij de afgelopen vier jaar regelmatig aangeboden zoonliefs prachtige portfolio's te laten zien en probeerden we te vertellen over onze manier van onderwijs geven en hoe gelukkig hij is. Daar was totaal geen interesse in. Niemand die ooit wilde weten hoe het thuisonderwijs hier verloopt.

Veilig Thuis
En dan is er nu ineens een zorg die zo groot is dat hij gemeld moet. Die niet eerst met ons besproken kan worden. Een zorg waar wij dus ook helemaal niet van op de hoogte waren. Totdat er op een zonnige, fijne dag tijdens de Engels les een brief op de mat viel waarin stond dat we gemeld zijn bij Veilig Thuis. Een instantie die logischerwijs verplicht is elke melding uit te zoeken. Die ik natuurlijk direct gebeld heb, maar die op dat moment niets voor me kon doen. Het kan namelijk een week tot een maand duren voordat zij contact met ons opnemen. Maar tot nu toe is dat nog niet gebeurd. 

Wakker liggen
Ondertussen moet je wachten en hopen dat het straks allemaal weer goed komt. Je probeert er niet teveel over na te denken en alles zo gewoon mogelijk te laten verlopen. Want het thuisonderwijs gaat natuurlijk gewoon door, je werk en huishouden ook. De eerste nacht spookte het steeds opnieuw door mijn hoofd en voelde ik me gespannen en continu alert. Zoonlief merkte dat er iets veranderd was en zocht me steeds op om te knuffelen. En dat is heel lief maar doet ook pijn, want als ouder wil je je kind het liefst een onbezorgde en fijne jeugd geven zonder dit soort geniepige narigheid. En je wil al helemaal niet dat het invloed op hem heeft.

Praten met je kind
We hebben daarom zonder alles uit te leggen (hij weet niet van de melding) aan hem verteld dat er twijfels zijn over de kwaliteit van zijn onderwijs. Dat papa en mama binnenkort moeten uitleggen waarom het juist wel goed en passend onderwijs is en ook wat dit doet met ons qua gevoel. Er volgde een diepe zucht en de opluchting straalde van hem af. Ik weet niet wat hij allemaal bedacht had in zijn hoofd, maar het viel hem duidelijk mee.

Knoop in je buik
Al was hij wel enorm verbaasd, want thuisonderwijs is toch juist fantastisch en hij leert hartstikke veel. Vertel dat maar aan ze tipte hij ons. De knoop in mijn buik verdween niet meteen, maar werd wel een stuk minder nadat we met hem gepraat hadden. Ik voel nog wel boosheid omdat zoonlief zich duidelijk zorgen maakte. Alleen omdat iemand zonder goed na te denken een telefoontje pleegt. De angst dat je je kind kwijt kunt raken komt na zo'n melding ineens akelig dichtbij. Ook al weet je heus wel dat daar totaal geen reden voor is. Het zijn maar woorden die iemand over jou als ouder zegt, maar er gaat natuurlijk wel degelijk een dreiging van zo'n melding uit. We vermoeden dat de melding als pressiemiddel gedaan is. Wat natuurlijk veel en veel te ver gaat.    

Het vertrouwen is weg
Wanneer iemand op een dergelijke manier je probeert te dwingen tot iets wat gewoon netjes gevraagd had kunnen worden dan tast dat je gevoel van veiligheid aan. Al die rechtszaken die we moeten voeren zijn ook stom, maar dat raakt me minder. Nu probeert iemand letterlijk achter de voordeur te komen, ons veilige plekje binnen om ons te beoordelen. Het is denk ik onnodig om te zeggen dat het vertrouwen in degene die de melding heeft gedaan onherstelbaar beschadigd is. Dat hebben we ook verteld in de brief die we de melder vorige week gestuurd hebben.

Zodra Veilig Thuis contact opneemt weten we meer. Tot die tijd wachten we het af en zuchten maar weer eens diep om zoveel waanzin.

Liefs MamaNatuurlijk

*photo by CASA