Afscheid en welkom

Vorige week mailden we twee foto's naar de meneer waar we Siepie en Poppy haalden met een vraag over de kleurstelling. Vrij snel kregen we het verdrietige bericht dat onze Pops een haantje is. Gekukel om vier uur 's morgens is niet echt buurvriendelijk dus we moesten afscheid nemen. De kippenmeneer wilde haar (hem ben ik nog niet aan gewend) wel terugnemen zodat we konden ruilen. Maar om nu twee kipjes te scheiden die zo gehecht zijn aan elkaar dat vonden we zielig. Laatst ontsnapte Poppy even naar de buren en Siepie piepte de longetjes uit haar lijf tot ze weer terug was.

Uit elkaar halen was dus geen optie, maar wat dan? Na het bellen van de plaatselijke kinderboerderij en de dierenopvang schoot mij iets te binnen. De dochter van de buurvrouw woont op een boerderij met haar gezin en had (nog) geen kippen. Toeval wilde ook nog dat ze net op bezoek was bij haar moeder. Lang verhaal kort, ze wilde ze allebei wel hebben en de kinderen ook. Wat zijn we blij. Siepie en Poppy kunnen samen verder leven op een boerderij, kuikens krijgen en gelukkig zijn. Nog leuker is het dat we ze ook kunnen op zoeken. Dat maakte het afscheid wat minder verdrietig.

Vlak voor we naar TO Camp gingen namen we afscheid. We wensten ze veel plezier en een gelukkig leven. Gaven ze nog wat voer en een handkus. Toen we thuis kwamen was het kippenhok leeg. Een vreemde ervaring, want je went zo snel aan het gezellige getok. Met de kippenboer kwamen we er gelukkig ook uit en we mochten tegen gereduceerde prijs twee nieuwe kuikens uitzoeken.

Dus presenteer ik jullie Siepie en Poppy 2.0, vandaag 5 dagen oud. Zoonlief wilde heel graag dezelfde namen houden omdat hij ze zo mooi vond. Ondanks dat het even heel verdrietig was om afscheid te nemen mogen we nu nog een keertje knuffelen en genieten van twee kleintjes.

Liefs MamaNatuurlijk