Ik een ontaarde moeder?

De aandacht voor het fenomeen 'ontaarde moeders' op televisie en Facebook onlangs zette mij aan het denken over mezelf als moeder.

Openbare verguizing
Het begon allemaal met het verguizen van een moeder die haar dochter met puppy in de tuin liet spelen. Waarna de puppy door toedoen van een buurjongen verdronk in een fontein.

De reacties waren niet mals en deden Amerikaans aan. Daar zie je steeds vaker dat ouders worden vervolgd, omdat kinderen alleen buiten spelen of reizen met de metro.

Buiten spelen is slecht ouderschap
Zo had het tuinhek op slot gemoeten, mag je je kinderen niet alleen in de tuin laten en geen was boven in de machine stoppen terwijl de kinderen beneden spelen. Wanneer buiten spelen in je eigen tuin of in de poort al wordt gezien als slecht ouderschap dan maak ik me zorgen. Marjolein Hurkmans ook en zij is als tegenreactie de Club van ontaarde moeders gestart. Binnen no time had ze duizend leden.   

"In welke categorie val ik?" Zo vroeg ik me naar aanleiding van dit alles af. Ik zou nu natuurlijk een lang verhaal heel kort kunnen maken met de conclusie dat dit afhangt van de toeschouwer. Want is het niet altijd zo dat het beeld wat men van jou als moeder heeft, afhangt van degene die op dat moment kijkt? Dat beeld wordt niet alleen samengesteld op basis van het referentiekader van de toeschouwer zelf, maar ook door hoe jouw pet staat die dag. Nogal wisselend dus. Zo ben ik zowel een helikopterouder als een ontaarde moeder genoemd. Dat laatste niet letterlijk en niet in mijn gezicht, maar ik heb zo mijn portie opgetrokken wenkbrauwen gehad.

Zoek het maar uit
Ik heb zoonlief altijd veel zelf laten doen en uitzoeken en ik onderschrijf het pleidooi van Gever Tulley om kinderen lekker 'gevaarlijk' te laten doen. Ik heb me in situaties bevonden waar andere volwassenen mijn zoon probeerden te helpen, terwijl ik me heel bewust afzijdig hield. Hij doet en bepaalt heel veel zelf en ik geef hem daarvoor de ruimte. Veel dingen die Marjolein Hurkmans benoemt als zijnde in de categorie ontaard, komen mij trouwens heel normaal voor. Zo heeft ze het over kinderen zelf buiten laten spelen, voetballen op het veldje en de buurt verkennen.  

Allemaal heel gewoon toch? We willen niet dat kinderen teveel achter een scherm zitten. We willen wél dat ze vaker buiten zijn en daar fijn samen verstoppertje en tikkertje spelen. En we willen dat ze meer de natuur in gaan. Alleen naar buiten gaan hoort daar dan bij. Ze de ruimte geven om de wereld zelf te ontdekken ook. En dat kunnen ze best, dat bewijzen de kinderen die opgroeien bij natuurvolkeren. Zij werken met scherpe messen, jagen zelf, maken vuur en beklimmen rotsen. En ook al leven we hier heel anders, de capaciteiten van kinderen en het vertrouwen wat we ze kunnen geven is niet zo heel anders.

Helikoptermoeder
Toch heb ik ook het verwijt gekregen dat ik teveel over hem heen hing. Omdat hij lang borstvoeding kreeg, we veel samen ondernamen, samen sliepen en hij pas uit logeren ging toen hij er zelf om vroeg. En ik kan me voorstellen dat thuisonderwijs door sommigen als dé ultieme vorm van helikopterouderschap wordt gezien.

Maar als ik mag kiezen dan noem ik mezelf een ontaarde moeder. Wat volgens Marjolein Hurkmans inmiddels een geuzennaam is. Want ja hij krijgt dan wel thuisonderwijs. Maar hij hackt dat grotendeels zelf bij elkaar. Met hulp van ons dat wel, maar als wegwijzers niet als leiders. Hij zit op vele clubjes, heeft speelafspraakjes en logeerpartijtjes en heeft daarmee dus een eigen leven. Hij gaat alleen naar verschillende activiteiten, speelt al vanaf zeer jonge leeftijd alleen in de tuin en later op het plein en in de buurt.

Ontaard én ongeïnteresseerd
Hij geeft heel duidelijk aan waar hij mij wel en niet bij wil hebben. Waardoor ik in situaties terecht kom waar andere ouders om de kinderen drentelen en ik juist verzocht word om te vertrekken. En zie daar komen die wenkbrauwen alweer tevoorschijn. Dan ben ik ogenschijnlijk niet alleen een ontaarde, maar ook een ongeïnteresseerde moeder. Mijn motto: 'Ieder kind heeft recht op eigen ervaringen en de blauwe plekken die daar soms bij komen kijken.' Laat ze af en toe letterlijk en figuurlijk onderuit gaan. Daar leren ze van. 

En heeft hij ons nodig dan vinden we hem nooit te groot om bij ons weg te kruipen. Durft hij iets niet zelf dan helpen we hem verder op weg. Niet door alles uit handen te nemen. Maar door mee te denken, onze ervaringen te delen en hem zelf naar een oplossing te laten zoeken.

Diepvriespizza verplicht?
Ik geloof dat het een heel natuurlijke ontwikkeling is dat kinderen dichtbij de ouders blijven en vanzelf 'uitvliegen' wanneer ze eraan toe zijn. Zo zetten ze steeds een nieuwe stap richting zelfstandigheid en een eigen leven. Alleen die diepvriespizza waar Marjolein het steeds over heeft, die serveer ik hier niet. Mag ik dan nog wel bij de club?

Liefs MamaNatuurlijk