Ik geef het op...

Of dat dacht ik toen ik 's nachts niet kon slapen. Ik lag wakker omdat we de uitspraak van de Hoge Raad die dag hadden ontvangen.

Samenvatting
Heel kort samengevat is er vastgesteld dat hoewel er geen twijfel bestaat over onze motivatie, het hier een kromme wetgeving betreft die desondanks juist is toegepast. We hadden onze zoon namelijk nooit moeten inschrijven en (4 maanden) naar school laten gaan. Want dan hadden we wel vrijstelling gekregen.

Wat dom van ons dat we de school geen subsidie wilden laten mislopen en hem op verzoek dus maar inschreven. En het is helemaal stom dat we niet de wet omtrent de leerplicht samen hebben doorgenomen voordat we een keuze maakten.

Dat de optie voor thuisonderwijs niet genoemd werd in de brief die wij van de overheid ontvingen toen onze zoon bijna vier was doet er niet toe.

Jaarlijks uitje naar de rechtbank
Deze uitspraak brengt een beklemmend gevoel met zich mee en voert de druk enorm op in ons gezin. Omdat de voorwaardelijke boetes uiteindelijk alsnog toegestuurd kunnen worden en elk jaar meer en meer zullen oplopen. Het geld wat dit ons gaat kosten moeten we aftrekken van ons levensonderhoud en de benodigde onderwijsmaterialen. Waarna het niet is afgelopen, want we ontvangen elk jaar opnieuw een proces-verbaal. Wat betekent dat we weer voor moeten komen, dagen vrij nemen, oppas zoeken en parkeerkosten betalen om opnieuw aan te moeten horen wat we toch al weten.

Buigen of barsten?
's Nachts wanneer ik niet kan slapen, omdat ik zo langzaamaan steeds vaker begin te piekeren, dan dringt de gedachte zich op dat we hem dan toch maar moeten inschrijven op school. Dat we hem terug moeten sturen, ondanks het verdriet en de nare ervaringen die hij daar heeft beleefd. Dat hij zichzelf misschien nog een keertje moet proberen weg te cijferen en ontkennen voor een plekje in de groep. Dat hij zijn behoefte aan rechtvaardigheid, diepzinnige gesprekken en empathie maar moet bewaren voor thuis. Misschien is het beter te buigen dan het op barsten aan te laten komen? Om te voorkomen dat we financieel uitgekleed worden wegens boete, op boete op boete. Of misschien moet mijn man elk jaar vijf dagen achter slot en grendel gaan zitten, om zo aan de opgelegde straf te kunnen voldoen?

En dan kijk ik 's ochtends naar mijn zoon en zie hoe hij geniet van alles wat het leven hem te leren heeft, met een onbegrensde honger naar kennis. Hoe ontzettend fijn en geborgen hij zich voelt in ons netwerk van thuisonderwijzers. Hoe hij opbloeide toen we begonnen met thuisonderwijs na een voor hem nare schooltijd. Hoe de nachtmerries verdwenen en zijn opstandigheid ook. Hoe hij langzaam maar zeker het schoolgebouw weer in durfde om een vriendje op te halen, zonder de angst dat ze hem misschien zouden houden. Hoe we samen de wereld ontdekken en tijd hebben voor elkaar en om stil te kunnen staan bij alles wat zijn interesse heeft.

Figurant versus hoofdrolspeler
Ik voel hoe mijn moederhart gloeit, omdat ik zie hoe zielsgelukkig hij is. En dan weet en voel ik dat we de juiste keuze hebben gemaakt. Dat dit past bij onze bijzondere zoon en dat hij zich nu op zijn manier en op zijn eigen tempo optimaal kan ontwikkelen.

Jammer dat het de overheid helemaal niet gaat om hem. Hij is voor hen een onbelangrijke figurant in een discussie over een stukje kromme wetgeving. Maar voor ons is hij de hoofdrolspeler en dus gaan we door. Boetes of niet en desnoods tot aan het Europees Hof voor de Rechten van de Mens in Straatsburg. Totdat er iemand opstaat die ziet en begrijpt dat het hier om een jong mensenkind gaat en niet om een figurant en een verouderde wet.

Liefs MamaNatuurlijk