Mijn principes zijn van mij

Als mens en als moeder heb ik allerlei toffe ideeën over wat belangrijk en goed is in het leven.

Visie en principes
Je ontwikkelt in de loop van de tijd een visie die je steeds verder aanscherpt en indien nodig hier en daar herziet. Daar vloeien weer principes en overtuigingen uit voort die belangrijk voor je zijn. Ze staan symbool voor wie je bent en geven misschien ook wel wat houvast in de chaos van het leven.

Zo vind ik het belangrijk om goed voor de aarde te zorgen. Binnen mijn mogelijkheden en met behoud van mijn levensvreugde doe ik daar mijn best voor. Gezond eten vind ik ook belangrijk, mits het ook lekker is. Met hier en daar iets vies verantwoord (lees FCLO met boterolie) omdat het zo goed voor je is. Verder heb ik zo mijn ideeën over hoe je met elkaar omgaat, communiceert en waar het nu eigenlijk om draait in het leven.

Kinderen hebben niets te kiezen
Voor mij valt dit allemaal onder mijn way of life. Hoe ik sta in het leven en wat ik wil in het leven. En in die eerste zin zit een heel belangrijk woord. Namelijk het woordje 'mijn'. Want dat is precies wat het is, van mij en van mij alleen. Natuurlijk deelt mijn lief grotendeels mijn visie. Dat maakt dat we zo buitengewoon goed bij elkaar passen. In de basis hebben we dezelfde ideeën. Daar hebben we elkaar op uitgekozen.

Onze zoon hebben we echter samen gemaakt. Die had niets te kiezen. Hij groeit op midden in de creatie die wij van ons leven hebben gemaakt. En omdat een visie en principes zo persoonlijk en belangrijk zijn geef je er wat van mee. Soms door er iets over te vertellen, maar vaker nog door het voor te leven. 

Voorleven in plaats van opleggen
Maar dat het welzijn van de aarde voor mij belangrijk is wil niet zeggen dat dit ook geldt voor mijn kind. Dat ik verantwoord houten speelgoed een goed idee vindt, wil niet zeggen dat mijn kind niet kan vallen voor dat schreeuwerige plastic autootje. En ik kan snoepen nog zo ongezond vinden, veel kinderen vinden het lekker. En, durf ik het te zeggen... Je geloofsovertuiging is wat mij betreft ook iets persoonlijks wat je een kind een beetje kunt voorleven, maar niet kunt opleggen. Hoe kan een kind hierin anders een eigen keuze maken? Hoe weet je wat er links is als je altijd naar rechts wordt geleid?

Ieder kind heeft het recht om een eigen visie te creëren. Een eigen geloofssysteem, principes, waarden en normen. Dat lukt maar moeilijk wanneer je alles bepaalt, voorkauwt en invult. Is het verleidelijk om dit wel te doen? Natuurlijk! Je bent niet voor niets ergens van overtuigd. Maar ik-ben-ik en hij-is-hij. Ik leg uit waarom iets belangrijk voor mij is en laat het daarbij. Op zijn pad strooi ik dingen waarvan ik denk dat hij het mooi, interessant en fijn vindt. Dingen waarvan ik hoop dat hij er de waarde van ziet of die hem aan het denken zetten. Verder is het aan hem.

Geven en nemen
In de praktijk lees ik dus soms tenenkrommende boeken voor met hetzelfde enthousiasme als boeken die ik beschouw als literaire juweeltjes. Kijk ik mee met programma's die ik zelf nooit gekozen zou hebben. Steun ik hem in zijn keuze om geen vlees meer te eten, terwijl ik dit zelf wel belangrijk vind. Bekijk ik met interesse eindeloos veel trein- race- en legobanen. Lees ik boeken voor over de atomen en elementen en laat hem mij uitleggen op welk punt ze veranderen in gas. Luister ik naar hem wanneer hij zijn keuzes onderbouwd en respecteer ik ze. Want wanneer hij ergens gepassioneerd over is wie ben ik dan om dat af te kraken of weg te redeneren? Daarmee kraak ik af wie hij in essentie is en waar hij voor staat. De boodschap wordt dan dat hij niet goed is zoals hij is. Dat hij alleen binnen mijn paden mag wandelen en niet daarbuiten.

Misschien koopt hij later een regendouche waar hij uren onder gaat staan, eet hij elke dag fastfood voor de televisie en leest hij boeken die ik pulp zou noemen. Of, o gruwel, leest hij helemaal nooit meer een boek. Het is in ieder geval zijn eigen keuze, waar hij zonder zich te schamen van mag genieten. Waarbij hij hopelijk voelt en weet dat hij goed is zoals hij is.

Ik leer ook nog bij
Ondertussen leer ik zelf een hoop bij wanneer hij zijn visie met mij deelt, met zijn oplossingen en voorstellen komt en me laat nadenken over mezelf. Ik ben er van overtuigd (pun intended) dat ruimte geven aan het zelf ontwikkelen van een visie en een vrije geest het mooiste cadeau is wat je je kinderen en jezelf kunt geven. En dat is precies wat het is, een cadeau. Hij bepaalt zelf of hij het uitpakt, mooi vindt en al dan niet bewaart.

Liefs MamaNatuurlijk