Kun je het je voorstellen?

Een van de vragen die ik regelmatig krijg als thuisonderwijzer is of ik mij zoonlief op een school kan voorstellen. Helemaal wanneer mensen horen hoe we het hier thuis aanpakken.

Vrijheid
Het is hier, laten we zeggen niet bepaald schools. De lesstof is helemaal afgestemd op hem en zijn manier van leren. We hebben een voorkeur voor natuurlijk, kindvolgend leren met de nadruk op plezier en uitdaging. Leren gaat namelijk veel gemakkelijker en sneller wanneer kinderen betrokken, geïnteresseerd en eraan toe zijn. Gebaseerd op mijn ervaring met zoonlief en hoe hij leert weet ik dat hij en school momenteel geen goede combinatie zijn. Ook al zijn er een heleboel kinderen die het er prima naar hun zin hebben.

Natuurlijk heeft het feit dat hij thuisonderwijs krijgt hier ook invloed op. Hij heeft bepaalde vrijheden en weet dat er vele manieren zijn waarop je iets kunt leren. Hij weet ook dat het bij ons heel anders gaat dan hoe de meeste scholen het aan (moeten) pakken. 

In een ontroerend stuk wat ik las op 'Memoirs of a childhood' beschrijft Jess wat zij in gedachten ziet wanneer ze zich haar kinderen op school probeert voor te stellen. Geïnspireerd door haar mooie, gevoelige stuk probeerde ik het me ook eens voor te stellen...

Ik zie mijn zoon voor me
En hoe hij geniet van zijn bijzondere interesses, eigen visie op de wereld en het gebrek aan tijd en ruimte wat hiervoor is op school. Hoe hij een vastgesteld curriculum opgelegd krijgt wat maar weinig ruimte biedt voor eigen inbreng. Hoe hij te jong bevonden wordt voor zijn geliefde onderwerpen, welke voorlopig nog niet behandeld zullen worden. Hoe school wachten wordt, waardoor hij zich alleen nog maar meer zal realiseren dat hij anders is. Anders in een groep waar uniformiteit de norm is en niemand op wil vallen.

Ik zie hem voor me met zijn grote gevoelens en enorme behoefte aan rechtvaardigheid. Waar in een grote groep te weinig aandacht aan gegeven kan worden. Hoe hij alles het liefst uitpraat totdat iedereen elkaar begrijpt en de harmonie weer terug is. En hoe deze gesprekken met leeftijdgenoten vastlopen, omdat hij zijn tijd vooruit is en de juf dit nu eenmaal niet allemaal kan begeleiden.

Ik zie voor me dat hij na een aantal bladzijden uit een rekenboek vraagt waarom hij steeds opnieuw dezelfde som moet maken terwijl hij het de eerste keer ook al snapte. Dat er maar beperkt versneld kan worden en hoe zijn intrinsieke motivatie afneemt vanwege het vele herhalen en wachten.

Ik zie voor me hoe de honderd vragen die hij wil stellen niet meer gesteld kunnen worden, omdat er geen tijd voor is. Hoe ontluikende interesses niet meer volledig tot bloei zullen komen. Omdat ze niet langer een afspiegeling zijn van wat er leeft in hem, maar van wat de methode verkiest aan te bieden. Hoe de eigenschappen die wij en hij zien als zijn kracht als een last worden gezien op school. Niet omdat er iets mis is met die eigenschappen. Maar vanwege het gebrek aan ervaring, ruimte, tijd en visie wat (nog) ontbreekt op de meeste scholen.

Ik zie voor me hoeveel moeite het hem zal kosten om langdurig stil te zitten. Omdat hij moet wachten op de rest of omdat de lesstof op dat moment niet resoneert. Dat hij daar steeds in gecorrigeerd zal moeten worden, omdat het de andere kinderen teveel afleidt. Hoe hij zich daar verdrietig over zal voelen, omdat hij weet dat hij de afwisseling nodig heeft. Maar dat een meer actieve, speelse en afwisselender manier van leren niet past binnen het systeem.

Ik zie voor me hoe hij hardop moet lezen terwijl hij daar nog onzeker over is. Omdat hij het zo graag helemaal goed wil doen. Hoe klein hij zich zal voelen wanneer iedereen hoort dat hij het nog niet zo vlot kan. Dat de focus meer en meer op het leestempo komt te liggen en een stuk minder op de dingen waar hij in uitblinkt. Hoe lezen uiteindelijk niet meer leuk wordt vanwege het moeten en hij zich mislukt zal voelen door iets wat met de juiste aanpak zo opgelost had kunnen worden.

Ik zie voor me hoe hij diepe interesses en passies zal herzien omdat ze misschien niet populair zijn. Hoe hij zich bij afwijkende keuzes eerst zorgvuldig afvraagt of hij belachelijk gemaakt zal worden. Hierdoor lerende dat anderen bepalen welke passies geaccepteerd zijn. In plaats van ze met hart en ziel achterna te gaan ongeacht wat de wereld daarvan vindt.

Ik zie voor me hoeveel tijd en energie het hem zal kosten zich staande te houden in een grote groep. Zich afvragend wat er mis is met hem. Vanwege te hoge verwachtingen met betrekking tot vriendschappen, eerlijkheid en afspraken. Omdat hij daarin voorloopt op zijn leeftijdsgenoten en vijf dagen per week, zes uur per dag je aanpassen wel heel veel gevraagd is. En dat er uiteindelijk erg weinig tijd overblijft waarin hij zichzelf kan zijn en alles kan verwerken.

Ik zie voor me dat zijn natuurlijke ritme van slapen, opstaan, eten en zelfs toiletbezoek gedicteerd worden door schooltijden en regels. Dat leven en leren niet meer in elkaar kunnen overlopen omdat ze gescheiden zijn. En dat het beste tijdstip waarop hij moeiteloos leert niet langer relevant is.

Ik zie voor me dat zijn vrije geest zich aanpast aan het algemeen heersende idee dat kinderen zich moeten aanpassen en voorbereid moeten worden op de 'echte wereld'. Omdat er van uitgegaan wordt dat in de echte wereld het grootste deel van je volwassen leven bepaald zal worden door een baas. Terwijl niemand weet hoe de algehele toekomst eruit zal zien, laat staan die van een individu. 

Ik zie voor me hoe hij de meeste dagen binnen door zal brengen in een klaslokaal met leeftijdgenoten. Terwijl hij zo geniet van buiten zijn, mensen van verschillende leeftijden en de vele workshops, clubs en meetings waarmee we nu het leren uit boeken afwisselen. Hoe de natuur steeds minder belangrijk wordt, omdat binnen de vier muren van het schoolgebouw vertoeven de norm is geworden.

Ik zie misschien héél in de verte voor me dat hij zich uiteindelijk aanpast door zichzelf te verloochenen, zijn grenzen te verleggen, constant mee te buigen en op te geven wat voor hem belangrijk is. Tot de herinnering aan natuurlijk leren, zelf ontdekken, autonoom leven en ontmoeten in vrijheid langzaam verdwenen zal zijn.  

Ja, als ik mijn best doe zie het voor me. Maar ik doe het liever niet. 

Liefs MamaNatuurlijk